Mijn Groeiverhaal
#3 Samantha’s Inferno

#3 Samantha’s Inferno
Helemaal Alleen

Ik zeg vaak dat ik 9 jaar depressief ben geweest. Dat Yzma 9 jaar de baas is geweest over mij.

De waarheid is dat ik niet precies weet hoe lang het was, maar dat ik ben gaan tellen vanaf de eerste dag dat ik naar de middelbare school ging.

(Met een jaar aftrek als correctie, want je wordt natuurlijk niet in 1 klap depressief – al ben ik wel al mijn hele leven secuur 😉).

Ik bedoel ook echt de éérste dag, want die kennismakingsmiddag van vijf kwartier vond ik al verschrikkelijk.

Op papier leek alles me mee te zitten: ik had een CITO score die hoog genoeg was om naar “de gymnasium-brugklas” te gaan, een nieuw experiment. Zo was ik niet het enige nieuwe aan de school.

Net als alle bijna-voluit-puberende kinderen wilde ik erbij horen, maar ook speciaal zijn.

Dus zei ik JA en kwam ik in een groep met 33 andere kinderen terecht.

We hadden er namelijk te weinig om twee groepen te maken en te veel (zo bleek al snel) voor één gymnasium-brugklas.

Wat ik er bijna vergeet bij te melden is dat ik de enige was van mijn groep 8 die naar deze brugklas ging.

Ik stond er dus helemaal alleen voor.

You’re off to great places,
today is your day!
Your mountain is waiting,
so get on your way

• Dr. Seuss •

#3 Samantha’s Inferno
Rotte Appel

Het enige meisje dat ik kende via een gedeelde vriendin (lees: we hadden elkaar weleens op het kinderfeestje van die vriendin gezien), bleek een ander meisje beter te kennen.

Daar ging mijn kans op een ietwat vertrouwde naast-me-zitter.

Uit pure paniek (een gevoel dat ook ruim 20 jaar later nog de overhand neemt in sociale situaties met allemaal * slik *  onbekenden) praatte ik tegen een ander meisje aan.

En zowaar! We bleken heel wat gemeen te hebben.

Zoveel zelfs dat we er niet over uitgepraat raakten!

Enkele maanden later werden we dan ook, klassikaal en met veel bombarie, door een leraar uit elkaar gehaald:

“Er zitten een paar rotte appels in deze groep die de sfeer verpesten, zoals […] en Samantha. Jullie mogen niet meer naast elkaar zitten!”

Hoewel de scherpe woorden van deze leraar hun doel troffen, bleef vooral het honende gelach van mijn klasgenoten me tijdenlang achtervolgen.

Ze lachten omdat ik stomverbaasd was: ik werd nooit op het matje geroepen, omdat ik nooit wat uitvrat!

Deze publieke nederlaag was het begin van het einde: ik viel op bij mijn klasgenoten, maar niet in het positieve.

En om vooral maar nooit meer op te vallen, besloot ik onzichtbaar te worden.

Onzichtbaar voor iedereen.

Helaas alleen niet voor Yzma…

There will come a time
when you believe
everything is finished.
That will be the beginning.

• Louis L’Amour •

Ik merk dat ik dit het minst fijne stuk vind: de middelbare school herbeleven. Het is een oude wond met rafelige kantjes die opnieuw open wordt gehaald.

De twijfels zijn aanwezig: doe ik er wel goed aan dit oud zeer aan te raken? Kan ik het wel aan?

Maar het antwoord is: ja, natuurlijk!

Want Yzma hoort bij mij. En het wordt tijd dat ik haar de plek gun die ze écht verdient.

Niet op de troon, zwaaiend met haar scepter.

Maar in mijn hart.

Want hoe moeilijk ze het me ook heeft gemaakt: ze heeft me óók gevormd.

Samantha Spijkers • Spijkers Coaching

Over Mij • Gratis Onzekerheidscheck • Pinterest