Pauzeknop • De Reden Waarom Ik Er Even Niet Ben
Ik heb een open ticket voor een mentale vakantie – al is het 100% een retourtje. Waarom ik er even tussenuit ga, lees je hieronder in Pauzeknop • De Reden Waarom Ik Er Even Niet Ben
Pauzeknop
De Reden Waarom Ik Er Even Niet Ben
De Reden Waarom Ik Er Even Niet Ben
Aju Paraplu
“Aju paraplu, aju paraplu, wij zijn er eventjes niet!”
Ik hoor het de kleuters nog zingen, al zwaaiend met hun parapluutjes.
Twee klassen aan 4- en 5-jarigen, staand voor de openslaande schooldeuren op de verhoging die elk jaar als podium werd gebruikt voor de afscheidsoptredens van mijn basisschool. Een laatste schooldag traditie.
Wat ik toen nog niet begreep (maar nu wel) is waarom ze de kleuters elk jaar hetzelfde rotlied lieten zingen.
Maar waarom ze ook op snikhete, zonovergoten dagen met hun parapluutjes moesten zwaaien (en daarbij uiteraard regelmatig in elkaars ogen prikten en hun medekleuters – per ongeluk? – sloegen) is voor mij altijd een raadsel gebleven.
Afijn, deze herinnering komt in me op terwijl ik op mijn fiets naar mijn werk rijd.
Misschien komt het door de kleuter die ik onderweg zie lopen. Zijn oma (hoop ik) aan de ene hand, een paraplu in de andere.
En dat op de warmste dag van het jaar…
Aju paraplu, denk ik.
Een oorwurm van een kinderlied waarmee vroeger de vakantie werd ingeluid.
En vakantie… Ik geloof dat ik daaraan toe ben.
De afgelopen maanden waren zwaar. Er gebeurden hele leuke dingen, hele bijzondere dingen, maar vooral… Heel veel stilte en frustratie.
It’s sad, but sometimes
moving on with the rest
of your life starts
with goodbye
• Carrie Underwood •
De Reden Waarom Ik Er Even Niet Ben
Ontbrekende Woorden
In mijn vorige bericht kon je al lezen dat het niet zo lekker ging met me en ik er zelfs over twijfelde om te stoppen met mijn bedrijf.
Maar stoppen staat niet in mijn woordenboek.
Dat is vast ook de reden waarom ik zo uitgeput ben… Ik ga altijd maar dóór.
Mijn geplande vrije weken? Volgepropt met werkzaamheden, hier en daar. Boven en onder. Links en rechts. Stilzitten is niet mijn ding.
Mijn lijf? Mijn rugklachten zijn er nog, maar daar wordt hard aan gewerkt. Misschien een beetje té hard, want ook hier weet ik van geen stoppen.
Mijn hoofd? Zit bomvol ideeën, de een wat beter dan de ander, maar als er nog meer bij komen spuiten ze mijn oren uit. De druk is enorm.
Behalve “stoppen” ontbreken er nog enkele woorden uit de Dikke Van Spijkers: rusten, pauzeren, vakantie. Om er gewoon eens drie te noemen.
’s Avonds krijg ik een vrolijk appje: de ene vriendin komt net terug van een spectaculaire vakantie terwijl de andere op dezelfde dag vertrek op die van haar.
Dit moet anders, denk ik bij mezelf.
En dus open ik mijn laptop, log in op mijn blog en… schrijf dit bericht.
Tijd voor pauze.
Listen to silence.
It has so much to say
• Rumi •
Ik ga pauze nemen.
Zodat er na die vrijgeplande-maar-volgeboekte-weken ruimte komt voor adempauze.
Een pauze waarbinnen ik me rustig kan focussen op mijn fysieke herstel (weg met rugklachten! Waarom demonstreert dáár nou niemand tegen?).
Een periode waarin ik me op mijn dooie gemak toe kan leggen op mijn bedrijf (= al mijn ideeën op een rijtje krijgen + ze uitvoeren).
Kortom: een welverdiende, broodnodige pauze om mijn agenda, lijf en hoofd leeg te maken van alle ballast. Om straks met frisse, herwonnen energie de wereld te veroveren nog meer mensen te helpen dan ik tot nu toe deed.
Dit betekent voor jou (voorlopig):
- Geen nieuwe blogberichten
- Geen VIP Mails
En verder zul je er nauwelijks iets van merken.
Het is tijd voor een figuurlijk kampeertripje onder de bomen waardoor ik het bos al een tijdje niet meer zie 😉
Want ik vind het nog steeds het mooiste vak ter wereld: anderen helpen. Maar dat hou ik niet vol als ik niet ook eerst mezelf help ❤
