Mijn Groeiverhaal
#4 Lijkschouwer

#4 Lijkschouwer
Kwalton Uurtje

Het is “daltonuur”: een verplicht lesuur, maar in te vullen naar eigen noodzaak. Heb je hulp nodig bij Engels? Dan ga je naar een Engels docent. Heb je vragen over het huiswerk van biologie? Dan ga je in het daltonuur naar biologie, enzovoort.

Of, zoals de meeste leerlingen doen: je blijft zitten bij de les die je ervoor had en investeert in sociale bezigheden (mits de docent dat toelaat).

Bijkletsen over de dag ervoor, bijvoorbeeld. Of plannen maken voor het weekend.

Dit is precies wat ik en mijn handjevol vriendinnen (lees: mede-overlevers van de middelbare hel) doen die middag bij Nederlands.

Wij zitten helemaal links, bij het raam. Langzaamaan stromen er andere leerlingen binnen en vult het lokaal zich met pubers uit alle schoolhoeken.

Ik moet in de tweede of derde hebben gezeten, want gepest werd ik al langer. Het was me tot die middag alleen niet duidelijk wat voor omvang het had aangenomen.

Want wat er in de eerste tien minuten van dat daltonuurtje Nederlands gebeurde, staat voor de rest van mijn leven in mijn geheugen gebrand.

Een groepje jongens uit niet alleen een andere klas, maar ook een andere stroming (ik deed gymnasium, maar herkende hen niet van gedeelde lessen met de atheneumklas) neemt plaats aan de andere kant van het lokaal.

Courage is fire, and
bullying is smoke

• Benjamin Disraeli •

#4 Lijkschouwer
Sproeten Spook

Ik weet niet waarom, maar op een gegeven moment kijk ik hun kant op en zie ik een jongen met platinablond haar en een eivormig gezicht vol sproeten de aandacht trekken van een vriendje dat twee rijen achter hem zit.

Hij wijst naar mij en playbackt zo overdreven dat zijn boodschap niet duidelijker had kunnen zijn als hij er wél geluid bij had gemaakt:

“LIJK!”

Als ik denk aan mijn tijd in de hel is dat het eerste beeld dat in me opkomt.

Best gek, want ik heb met die besproete eierkop nooit ook maar één woord gewisseld. Terwijl ik de grootste pestkoppen met gemak nog bij voor- en achternaam kan noemen.

Maar doordat voor mij totaal onbekende mensen mij uitscholden voor lijk of spook (de twee grote favorieten), begon ik er meer en meer in te geloven dat zij gelijk hadden en ik superlelijk was.

Want als iedereen het zegt, dan moet het wel waar zijn…

Het mentale beeld van dat daltonuurtje Nederlands staat voor mij symbool voor de eenzaamheid die ik zes jaar lang heb gevoeld.

En nu soms nog steeds, want eenzaamheid is moeilijk uit te roeien in je eentje.

The best revenge is
to be unlike him who
performed the injury

• Marcus Aurelius •

Als ik terugdenk aan die tijd verbaas ik mij niet alleen over hoe vreselijk tieners kunnen zijn naar elkaar, maar vooral over hoeveel ik heb gedragen voordat het me écht te veel werd.

Want ik had geen flauw idee hoe ik het aan moest pakken, bij wie ik aan moest kloppen voor hulp of hoe ik het pesten kon stoppen.

Helemaal niet meer toen blijkbaar ook compleet onbekenden ermee begonnen. Uit zichzelf.

Maar mijn eenzame ik heeft het wél overleefd.

Dat deed ik door een superkracht te ontwikkelen.

En daarover lees je de volgende keer 😉

Samantha Spijkers • Spijkers Coaching

Over Mij • Gratis Onzekerheidscheck • Pinterest