Uiterlijke Kind • Hoe ik Letterlijk Mijn Innerlijke Kind Opving
Als je vrede wilt hebben met jezelf, is het belangrijk dat je jezelf opvangt als het nodig is. Hoe mij dat afging, lees je in Uiterlijke Kind • Hoe ik Letterlijk Mijn Innerlijke Kind Opving.
Uiterlijke Kind
Hoe ik Letterlijk Mijn Innerlijke Kind Opving
Hoe ik Letterlijk Mijn Innerlijke Kind Opving
Scheef
Mijn innerlijke kind heeft te weinig aandacht gehad, denk ik, inwendig vloekend.
Ik wrijf over de pijnlijke plek op mijn voorhoofd (dit wordt een buil, ongetwijfeld!) en kijk naar het kapotte fotolijstje in de hoek van de kamer.
Terwijl ik eigenlijk iets heel anders kwam doen in de logeerkamer van mijn ouders, zag ik bovenop de kast, heel eenzaam en alleen, mijn oude kinderfoto.
Ik, in een rode pyjama, op mijn knieën naast onze kat van toen. Helemaal in love met mijn eerste huisdier.
Omdat ik de laatste tijd hard bezig ben met blokkades overwinnen en oude trauma’s doorleven, heb ik er net weer een intensieve meditatiesessie opzitten.
In die meditatie kwam ik mijn oude klaslokaal binnengestormd om mijn jonge ik te redden van de pestkoppen, depressies en vervelende leraren (als bonus).
Terwijl ik mezelf omhelsde, besefte ik me dat ik mijn innerlijke kind altijd heb weggeduwd.
Compleet chagrijnig kwam ik daarna weer terug in het hier en nu.
Waar ik uiteindelijk zag hoe mijn foto scheef op de kast stond.
SCHEEF!
Met dezelfde boze doortastendheid die ik in de meditatie ervoer, deed ik een poging het lijstje recht te zetten.
Maar het viel van de kast, op mijn voorhoofd.
AUW!
The wound is not my fault.
But the healing is my
responsibility
• Marianne Williamson •
Hoe ik Letterlijk Mijn Innerlijke Kind Opving
Vertederd Kijken
Nadat mijn voorhoofd de val brak, ving ik het lijstje op.
Nijdig staar ik naar de foto in de houten omlijsting en uit pure frustratie (“STOM ROTLIJSTJE!”) smijt ik de hele bende de verste kamerhoek in.
Daar knalt het met een klap uit elkaar en even laat ik het liggen.
Boos wend ik mijn blik af van de rode pyjamabroek en de grijze tijger.
Maar al snel komen de tranen.
Mijn innerlijke kind roept om aandacht. Zo hard, dat mijn eigen kinderfoto me een klap verkoopt.
Bijna alsof het zeggen wil: “Hé, Samantha, wanneer kijk je nu eens naar me?”
Ik veeg mijn tranen weg en voeg mij op mijn knieën bij de plaats delict.
Gelukkig is alleen het lijstje kapot. De foto en het glas zijn nog heel.
Ik raap mijn oude (of is het jonge?) blonde ik van de vloer en bekijk de foto nog eens goed.
De kat is in zijn nopjes, hij krijgt aandacht. Jonge ik ziet niet eens dat er een camera is, want zij kijkt vertederd naar de grijze tuintijger.
En ik kijk vertederd naar het blonde meisje.
“Jij verdient beter,” fluister ik.
Het lijstje verdwijnt in de prullenbak. De foto neem ik mee.
All that matters is
how you see yourself
• Conor McGregor •
Als je op de juiste weg zit, zal het Universum dat laten weten.
Dat heb ik ooit gehoord.
Het is alleen jammer dat ik hardhorend ben. Dat had me nu een buil gescheeld.
Maar behalve een bult ben ik ook een stuk zelfliefde rijker.
Want mijn foto prijkt nu pontificaal aan mijn kledingkast, waar ik haar elke dag zie.
Zodat ik er dagelijks aan herinnerd word dat ik mezelf mag zien.
Natuurlijk komt er een mooi nieuw lijstje omheen, maar alles op zijn tijd.
Voor nu hangt ze goed.
Zij met haar blik op de kat.
En ik met de mijne op haar.
Samantha Spijkers • Spijkers Coaching
Minder onzekerheid, meer zelfvertrouwen en zelfverzekerd JOUW leven leiden. Dat is waar mijn coaching op is gericht.
Over Mij • Gratis Onzekerheidscheck • Pinterest
